معرفی تیرچه پیش تنیده

بتن در مقابل تنش فشاری استحکام مناسبی دارد. ولی در برابر تنش کششی مقاومتی ندارد. به این دلیل درون تیرهای بتنی را با آرماتورهای فولادی  پر می‌کنند تا بتوانند آن را پیش تنیده نمایند. فولاد در مقابل کشش مقاوم می‌باشد. به طوریکه وجود چند میلگرد فولادی تاثیر چندان زیادی بر افزایش بار سازه نخواهد گذاشت. سازه‌های بتنی که با این روش ساخته می‌شوند را بتن مسلح می‌گویند.

پیش تنیدگی عبارت است از ایجاد کردن یک تنش دائمی و ثابت(Prestress)  در یک عضو بتنی به اندازه لازم و به نحو دلخواه، به طوری که در اثر این تنش ایجاد شده، قسمتی از تنش‌های ناشی از بارهای زنده و مرده در این عضو خنثی می‌شوند و در نتیجه این عملیات مقاومت باربری آن افزایش پیدا خواهد کرد. اصلی تریت هدف پیش تنیده کردن یک عضو بتنی، محدود کردن تنش‌های کششی و ترک‌های ناشی از لنگر خمشی، تحت تاثیر بارهای وارده در آن عضو است.

پیش تنیدگی نوعی فرآیند است که به سازه‌های بتنی مسلح اضافه می‌گردد و کارآیی آن را تا حد بسیار زیادی بالا می‌برد. در سازه‌های بتنی مسلح اگر قبل از بتن ریزی، آرماتورها را تحت کشش قرار دهیم و آن را تا وقتیکه بتن شکل قالب را به خود گیرد تحت کشش نگاه داریم سازه‌ی حاصل شده یک سازه پیش تنیده خواهد شد.

یک سازه بتنی نسبت به سازه‌ای فولادی، سبک تر و کم هزینه تر است و همچنین مقاومت خوبی در بشاری (عرابر نیروهای فمودی) از خود نشان می‌دهد. اما استحکام بتن در مقابل نیروهای کششی (تنش عرضی ناشی از باد، زلزله و…) بسیار پایین است.



آرماتورهای فولادی تا حدی این مشکل را حل کردند و چند دهه است که در دنیا سازه‌های بتنی پیش تنیده مقاومت ناکافی بتن در برابر کشش را به طور کامل حل نموده‌اند و می‌توان گفت در تحمل نیروهای عرضی توانایی بسیار بیشتری از سازه های فولادی عرضی دارند.